ཚེ་སྲོག་གི་མཆོད་མེ།

སྡུག་བསྔལ་གྱི་ན་བུན་འཁྲིག་ཅིང
བཙན་གནོན་དང་བཤུ་གཞོག་གི
འཁྱག་པས་བསྡམས་པའི་མཐོ་སྒང་ན
རང་དབང་གི་ཉི་ཟེར་དེའི་ཆེད
མི་བུའི་ལྷན་སྐྱེས་ཀྱི་ཐོབ་ཐང་དེའི་ཆེད
ད་དུང
བཟའ་མི་གྱེས་བའི་གདུང་བ་དང
བླ་མ་དྲན་པའི་དད་འདུན་དེས
ཁྱེད་ཀྱིས
རེ་བ་དང་སྨོན་ཚིག་འགའ་ཟློ་བཞིན
དལ་འབྱོར་གྱི་མི་ལུས་འདི
མཆོད་མེ་གང་ཅིག་གི་ཚུལ་དུ་
སྤོབས་པས་སྒྲོན
འབོད་པ་འདིས
བདེན་དོན་ལ་སྒུལ་ཤུགས་ཐེབས་པར་དོགས་མི་དགོས་ལ
རང་དབང་དང་འདྲ་མཉམ་ལ་དགའ་བའི
མི་བུ་ཚོ་གཉིད་ལས་བསླང་བས
གྲོགས་པོ་ལགས
ཁྱེད་བདེ་བར་གཟིམས་རོགས།

རྔ་བ ང་ཚོས་སེམས་ཀྱིས་ཁྱེད་ལ་ཉན

ལྷིང་འཇགས་ཀྱི་ས་སྲོད་དེར
གནས་ཚུལ་དེ་དྲ་རྒྱའི་ཁྱོན་ཡངས་ལས
ངའི་སེམས་ངོགས་སུ་གློག་དམར་འཁྱུག་པ་བཞིན
སྐད་ཅིག་ཉིད་དུ་མཚལ་བས
སྤྲིན་ཕུང་འཁྲིགས་པ་ལྟར
ས་གཞི་ཁྲོས་པ་ལྟར
སྐྱི་གཡའ་བའི་རླུང་འཚུབ་དེས
ངའི་སེམས་ཀྱི་ཞི་བདེ་བཅོམ
ལྷིང་འཇགས་དཀྲོག

བདེན་དོན་འབའ་ཞིག་གི་ཆེད
འབར་བཞིན་པའི་མེ་ལྕེ་རྒོད་པོ་དེས
གངས་རི་ལ་གཟི་འོད་སྤྱིན་ཅིང
གངས་ཅན་པར་སྤོབས་པ་རྩལ
གཞལ་དུ་མེད་པའི་སྙིང་སྟོབས་ཀྱི་ཀྭི་སོ་ཡིས
དམག་དཔུང་གི་སྙིང་རྩ་འཕར་ཏུ་བཅུག་ལ
ལག་ལྡང་སྦྲེལ་བའི་ཆིག་སྒྲིལ་གྱི་སྟངས་སྟབས་དེས
དྲག་གནོན་གྱི་མེ་སྒྱོག་འདར་ཏུ་བཅུག

བདེན་པའི་གཡུལ་ས་ན
མཁའ་དབུགས་ཇི་ལྟར་དོག་མོད་ཀྱང
བདེན་དོན་གྱི་རྨི་ལམ་ལ་གས་ཆག་ཤོར་མི་སྲིད་པས
རླུུང་ནག་འཚུབ་མའི་ཁྲོད

Tragedy of Freedom

Following a long and rather intellectually frustrating debate about the meaning of life or is there any with a bunch of friends over a dinning table, I recalled what the Mexican painter, Frida Kahlo versed before her death ‘I hope the exit is joyful. And I hope never to return.’ Self-evidently, this is a Nihilistic vision of life where there is not only the phantoms of meaninglessness rein our lives but thereby haunt our existence by a specter of fear and anxiety.

Frida’s life wasn’t a beautiful journey, but there is a value in her protest against human nature and the restless human condition. A struggle against the realities of her existence with immense anguish and audacity, not in search of any meaning but a pure exhibition of herself and the realities as she perceived. I intent not to idealize her nor do I want to tell her story. But as I contemplate, given that existence has no meaning in itself I suspect that it does not entail a ‘let-it-go’ precept for life. Life as transitional state of affair between a womb and a tomb, in its transient moment we are privileged with some freedom to choose. The choices we make by listening to our reason or passion is what we become. What if Frida did not choose to paint after the accident that crippled her? What if I did not choose to leave home? We are the choices we make. No matter how ignorant and in what an oblivious climate of consciousness do we choose those paths. Is this what Kierkegaard called ‘a leap of faith’ that our existence is subjected to? Or ‘Karma’ as might Hindus and Buddhists call it; a beginning-less chain of causality.

Foam on the river

We come
and we go
drifting by tides.
Towards tomorrow,
Dreams soaring
Hopes taking to wings
but with little strength.
In rain and in sun
we laugh and we cry.

A brief meeting
a fleeting memory
like foam on the river
like dewdrops of the dawn
a transient existence
then comes the parting.
Like the tempest
upon a calm sea.
The receding waves
biding farewell to the beach,
with tears
but in hope.

སྙན་ངག་མ་བྲིས་པའི་ལོ་ཟླ་འདི་དག

སྙན་ངག་མ་བྲིས་པའི་ལོ་ཟླ་འདི་དག་ལ
གསོན་ཉམས་ཀྱིས་ཁེངས་བའི
སྨྱུ་གུ་དེའང
བཙའ་རུ་ཆགས་ཤིང
སྒྱིད་ལུག་དང་བག་གཡེང་གིས་བཟིས།

སྙན་ངག་མ་བྲིས་པའི་ལོ་ཟླ་འདི་དག་ལ
ས་གཞི་ལ་ཁ་དོག་བྲལ་ཅིང
ནམ་མཁའ་རུ་རྒྱུ་བའི་སྤྲིན་ཕུང་ཡང
དཔག་དཀའ་བའི་འགྲོས་སྟབས་ཀྱིས
ཁེར་རྐྱང་དུ
ལེ་བར་ཁྲི་ཕྲག་ཏུ་ཉུལ།

སྙན་ངག་མ་བྲིས་པའི་ལོ་ཟླ་འདི་དག་ལ
ངའི་སེམས་ཀྱི་རྩྭ་ཐང་དུ
ལུ་གུའི་འབའ་སྒྲས་འཇགས་ཤིང
ལུག་རྫིའི་གླུ་སྒྲས་དབེན
སྟོང་ལྷང་ལྷང་གི་སྣང་བ་དེས
ངའི་སེམས་ཁམས་སུ
འཁྱག་ལྷུང་ལྷུང་གི་རྦབ་ཆུ་བཞུད།

YOUTHFUL VISIONS OF ESTRANGEMENT, LOVE AND LIFE.

Conscience is the voice of the soul and discernment the privilege of human beings, a solitary thinker would have oddly rare thoughts of life, desires of abandoned hopes and visions of endless dreams. Building sand houses on the beach where figments of imagination and phantoms of illusion listen to the stories of waves coming far from with the secrets of those Virgin Islands.
As the tranquil note of rivers lull the rage of the roaring oceans, so do my thoughts in black and white shall respite the raging tempest of my soul.

*** ***

When Destiny starts writing the first page of my life, I humbly asked him, “Can I help you?” It smiled to me and versed, “It is you who is going to write throughout your life, I just recorded your name”. And a quick flame of joy and freedom invaded my being.

*** ***

A ripe old man lying on his dying bed, breathing the last remnants of life for few words to his son; “listen son, I have enjoyed all seasons of my life. I drank its vinegar and gall, tasted its wine and nectar. But weep not my dear, for death shall cease my tears. Let me sail in peace for the ship is at the shore to take me to Heaven with the music of waves and the whispering of brooks secretly feeling the warmth of the Sea. It is the call I have no choice but to answer”.

New Age Dictionary

Peace: An elixir for the soul
Thus an eternal thirst
Of a wayfarer in the desert
Searching yet seen none.

Truth: A poor lonely farmer
Whose hut among the gorgeous mansions
Of wealthy neighbors
Seen often kicked and spat at.

Tyranny of life

When doubts assault
Hopes abandon
Pride abates
And dreams escape,
Bitterness creeps in and
Strangles the heart,
As conscience collapses
Absurdity reins in.

When the Sky Laughs

For a season’s call
It snows, ushers calmness
Laughing with joy
To the earth
Youthful the snowflakes,
So tender & soft
Elated as the sky is
Singing the silence
So soothing & serene
Unlike the unkind pattering rain
It dances, and comforts
the naked, lonely branches
Yet embraces the fallen leaves
And celebrates a time’s reunion.

Incomplete

When Knowledge was a foreigner
And imagination, my only language
I was complete, at my finest
Ever since the foray
Of its evil whisper
Reared the legacy of insanity
In chasing the shadow
I lost myself, driven astray
Never was I at home.

Nailed by the mythical spells
I was condemned
To arrest the rainbows
Paint the lakes
And escape the sunlight.

In seeking the unsought
I was haunted
By the phantoms of an image
Alien to my being,
Never was I at home
To herd myself within
And tame the wilderness, unbeaten
For a return to self.